MISJA
Duszpasterskim zadaniem Misji jest odnowa życia w duchu fundamentalnego dla Biblii i Tradycji orędzia: Bóg jest Światłością, jesteśmy dziećmi Światłości, Matką tejże Światłości jest Maryja - Matka Syna Bożego, „Światłości Świata”. Istota programu duchowego Misji wyraża się w podjęciu trudu przechodzenia z ciemności grzechu ku światłu łaski w duchu wiary w ostateczne zwycięstwo Bożej Światłości (por. J 1, 5).
Misja wyrasta z wiary w to, że Bóg, jako jedyna i prawdziwa Światłość, udziela nam się poprzez duchowe macierzyństwo Maryi. Dając życie Jezusowi, jako Bogu z Boga, Światłości ze światłości - stała się Matką Światłości. Zarazem w Niej, jako łaski pełnej, najpełniej zajaśniała światłość Boga w stworzeniu. Przez to stała się prototypem odkupionego stworzenia, nową Ewą, ostatecznym wypełnieniem sensu stworzenia człowieka, ikoną uwielbionego Kościoła. W Jej blasku odnajdujemy zapowiedz także naszego przyszłego uwielbienia; jaśnieje Ona tą światłością, jaką w nadziei już w sobie posiadamy. Nasze przylgnięcie do Niej staje się dla nas drogą do rzeczywistego udziału w tej światłości, w której Ona sama już przebywa. Tak więc sens Jej szczególnego wyeksponowania w teologii Misji wyraża się w duchowym rodzeniu nas w Chrystusie jako dzieci światłości. Ponieważ ulegamy ciemności dlatego potrzebujemy duchowego uwolnienia i uzdrowienia w Chrystusie, które dokonuje się przede wszystkim poprzez: sakrament pojednania, posługę uwolnienia, adorację, a także rozmowę z kapłanem.
MATKA BOŻA ŚWIATŁOŚĆI
Tytuł ten posiada co najmniej podwójne uzasadnienie teologiczne. Po pierwsze, zrodziła Ona „Boga z Boga, światłość ze światłości” (credo) - wcielonego Syna Bożego, który o sobie powiedział: „Ja jestem światłością świata” (J 8,12). Po drugie: będąc wyniesiona do chwały nieba z ciałem i duszą, osiągnęła już pełny udział w światłości wiecznej. W Niej, jako pierwszej spośród ludzi, wypełnił się ostateczny zamysł Boga Ojca w stosunku do odkupionej ludzkości. Jest więc Matką nowego stworzenia - Matką „dzieci światłości”, jak określa nas Liturgia Kościoła (Prefacja IV niedzieli Wielkiego Postu i wiele innych tekstów liturgicznych). W Matce Bożej Światłości - zarazem Jutrzence zbawienia i
apokaliptycznej Niewieście, obleczonej w słońce - dostrzegamy zapowiedź naszej przyszłej chwały. Spośród wszystkich stworzeń, w Niej najpełniej zajaśniała światłość samego Boga, przez co stała się wzorem odkupionego stworzenia, nową Ewą, ikoną uwielbionego Kościoła. W Jej blasku odnajdujemy zapowiedz także naszej przyszłej chwały - bo jest naszą duchową Matką, wzajemnie należymy do siebie.
Skoro Światłość i Życie mają swoje jedyne źródło w Bogu, a nie w stworzeniu, to znaczy, że mamy do nich dostęp jedynie poprzez łaskę.
Aby je posiadać – można je tylko otrzymać. Ideałem stworzenia otwartego na udzielającego się Boga poprzez łaskę jest Maryja. Boża,
transcendentna światłość zamieszkała w stworzeniu - oto ostateczne ukoronowanie zamysłu Bożego wobec człowieka. Lucyfer, pierwotnie jako anioł światłości, stał się aniołem ciemności ponieważ usiłował sam, jako stworzenie, stać się źródłem tejże światłości. Maryja, wręcz przeciwnie, w żaden sposób nie uległa pokusie pychy z powodu swego nadzwyczajnego obdarowania. Jej pokora staje się niejako zwierciadłem, odbijającym nieskończoną światłość Boga. W Jej postawie duchowej zawiera się to, co stanowi samą istotę duchowości dzieci światłości: pokorna otwartość wobec zbawiającego Boga. Zbawienie, jako udział w Światłości i Życiu, jest owocem łaski, a nie efektem egocentrycznych prób samo-zbawienia poza Bogiem. Matka Boża Światłości to zarazem Niewiasta zwycięska, pokonująca ciemności duchowe, będąca umocnieniem dla nawracających się i udręczonych w walce ze złem jej dzieci.
SYMBOLIKA FIGURY
Żadne sakralne dzieło sztuki nie jest w stanie wyrazić prawdziwego piękna Matki Bożej, wyniesionej do chwały nieba. Co najwyżej - poprzez swą symbolikę i artystyczny wyraz - potrafi dać pewne wyobrażenie tej niewyrażalnej rzeczywistości. Figura przedstawia Matkę Bożą jako postać w delikatnym ruchu - przychodząca z nieba, w szacie najprostszej i zarazem najszlachetniejszej. Otaczają Ją promienie światła,
które nie mają jednak źródła w Niej samej, lecz wypływają z tajemnicy samego Boga, symbolizowanej rozwartymi ramionami Opatrzności (górna krawędź figury). Jej ręce i ramiona po macierzyńsku otwierają się dla nas, lecz jednocześnie wskazują dyskretnie na źródło światłości, ku któremu Ona pragnie nas prowadzić. Z Jej sylwetki bije matczyna dobroć i łagodność, a jednocześnie swoista powaga i autorytet: jest
Matką i zarazem Niewiastą, zwyciężającą szatana - ojca duchowej ciemności i grzechu. Księżyc - nie mając własnego światła, lecz odbijając światło słońca - symbolizuje Kościół (według wczesnochrześcijańskiej interpretacji), który odbija blask świętości Chrystusa. Natomiast gwiazdy - to blask świętych na firmamencie Kościoła. Szata Matki, w części okrywająca księżyc, mówi o Jej trosce, jaką otacza dzieci Kościoła.
"BOŻY MŁYN"
W centralnym, wyeksponowanym miejscu Misji znajduje się Boży Młyn pod wezwaniem św. Jana Pawła II. W przeszłości był to funkcjonujący młyn wodny, który prawdopodobnie w latach sześćdziesiątych ub. wieku przestał działać i powoli zamieniał się w ruinę. Budynek został gruntownie wyremontowany i architektonicznie przywrócony do stanu pierwotnego. Zmienił swoje przeznaczenie - stał się świątynią, kaplicą. Lecz charakter tego miejsca przetrwał. Młyn, to dom powstającego z ziarna chleba, a kaplica, to dom Pana, który stał się Chlebem Żywym. Zachowały się najcenniejsze elementy - dwa kamienie młyńskie, noszące ślady wieloletniej i ciężkiej pracy w postaci mielenia ziarna. Zostały one wykorzystane w najbardziej szlachetny sposób: z jednego powstał ołtarz, na którym sprawuje się Najświętszą Ofiarę, a w drugim osadzone jest tabernakulum. Krzyż metalowy, znajdujący się obok ołtarza, powstał z elementów zawiasów do dawnego młyna. Wykonał go - tak samo, jak całą nastawę ołtarzową i rzeźbę św. Jana Pawła II - prof. Wincenty Kućma. W dolnej części młyna, gdzie obecnie znajduje się sala spotkań, zobaczyć można elementy kół i trybów napędowych młyna - to wszystko, co pozostało z oryginalnej mechaniki młyńskiej.